Όθρυς: η ακίνητη ορχήστρα του σύμπαντος, απόκρημνα ορθωμένη και τρομακτικά επιτακτική. Λες κι ο Θεός μοίρανε τούτο το βουνό μ’ όλες τις ευλογίες.
Σε μια απόμερη γωνιά της θηλυκής ψυχής της, όπου ανεμίζεται σαν χάδι η ευωδιά η άχραντη, ελαφριά σαν πούπουλο αγγέλου, σε μια βουνίσια αγκαλιά με έλατο πηχτό, τρέχει κατάσαρκα της γης κρυστάλλινο νερό. Τόπος σπηλαιογέννητων νυμφών, ριζωμένων σταλακτιτών, θαύμα γεωφυσικό, είναι η Νεροσπηλιά. Η βαθυπράσινη τριγύρω λαγκαδιά, θέλει να την σφίξει στον κόρφο της, ή να την κρύψει άραγε;
Εκεί, κοντά στο στόμιο της Νεροσπηλιάς, μια κοπέλα ανακαλύπτει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός άντρα, που συναντά τυχαία. Μεθά απ’ το αψύ μύρο των θεών που της γνέφει πως ζει σε μια άλλη πλάση. Παράξενο που γίνεται το νόημα της ζωής που θέλει να τους ενώσει!
Η Μίκα Μαυρογιάννη συνθέτει τις συγχορδίες του έρωτα στις οποίες η ηρωίδα χάνεται... για να ξαναβρεί τον εαυτό της καλύτερο.